Διερεύνηση επιστροφής σε κτηνοτροφική χρήση της γης στη ζώνη μονοκαλλιέργειας βαμβακιού στην Περιφέρεια Θεσσαλίας

Η καλλιέργεια βαμβακιού τα προηγούμενα χρόνια λειτούργησε ως ο κλάδος επιλογής στην περίπτωση μη εγκατάλειψης της αγροτικής δραστηριότητας. Η καλλιέργεια βαμβακιού, λόγω διαφόρων παραγόντων, εκτόπισε την κτηνοτροφία, καθώς και διάφορες καλλιέργειες μεταξύ των οποίων και φυσικούς βοσκοτόπους ή τεχνητούς λειμώνες. Μεταξύ των παραγόντων αναφέρονται ως πιο σημαντικοί, η υψηλή επιδότηση στην παραγωγή και στην τιμή του βαμβακιού, που είχε ως αποτέλεσμα τα ελκυστικά υψηλά εισοδήματα, ο περιορισμένος ημερήσιος ή και ετήσιος χρόνος απασχόλησης στην καλλιέργεια βαμβακιού έναντι του χρόνου που απαιτείται για την εκτροφή των ζώων και η δυνατότητα αποδέσμευσης από την ενασχόληση με την περιποίηση της καλλιέργειας, σε αντίθεση με την εξάρτηση της κτηνοτροφικής μονάδας από την παρουσία του κτηνοτρόφου ουσιαστικά σε 24ωρη βάση.Οι παράγοντες αυτοί επέδρασαν όχι μόνο στο βιοτικό επίπεδο των παραγωγών, αλλά και στην κοινωνική παρουσία των βαμβακοπαραγωγών και των κτηνοτρόφων γενικά με διαμετρικά αντίθετα αποτελέσματα στις δύο αυτές κατηγορίες αγροτών. Στην περίπτωση της κτηνοτροφίας και ιδιαίτερα της αιγοπροβατοτροφίας, το πρόβλημα δημιουργίας οικογένειας αναδεικνύεται σε καθοριστικό και ακυρώνει κάθε προσπάθεια.Στην εργασία αυτή παρακολουθείται η εξέλιξη της χρήσης της γης τα τελευταία χρόνια και λαμβάνοντας υπόψη τις διεθνείς τάσεις και τη νέα ΚΑΠ μετά την ενδιάμεση αναθεώρηση του Ιουνίου 2003, προτείνεται η αποδέσμευση κοινοτικών εκτάσεων από τη βαμβακοκαλλιέργεια και η κτηνοτροφική χρήση της γης, είτε με τη μορφή λιβαδιών (επαναλιβαδοποίηση), είτε κτηνοτροφικών πάρκων, είτε με τη δημιουργία μεταποιητικών μονάδων στον τομέα της κτηνοτροφίας, είτε με το συνδυασμό τους. Θεωρείται απαραίτητη προϋπόθεση για την υλοποίηση αυτής της πρότασης η εκπαίδευση και κατάρτιση των ενδιαφερομένων με εστίαση στο αποτέλεσμα.