Η λιβαδοπονία ως παράγοντας ανάπτυξης της Θεσσαλικής υπαίθρου

Η Θεσσαλία έχει έκταση 14.036.600 στρέμματα που αντιστοιχούν στο 10,63% της συνολικής έκτασης της Ελλάδος. Θεωρείται πανάρχαια κοιτίδα των περισσοτέρων Ελληνικών φυλών που στη συνέχεια εγκαταστάθηκαν στη Στερεά Ελλάδα και την Πελοπόννησο. Σκοπός αυτής της εργασίας ήταν η εξέταση της λιβαδοπονίας ως παράγοντα ανάπτυξης της υπαίθρου της Θεσσαλίας. Η προσέγγιση του θέματος γίνεται ως εξής. Στην αρχή προσδιορίζουμε διάφορους δείκτες όπως η κατανομή των βοσκοτόπων, το ιδιοκτησιακό καθεστώς και η μεταβολή τους την περίοδο 1991-1999. Στην συνέχεια εξετάζονται η μεταβολή του ζωικού πληθυσμού, των κτηνοτροφικών εκμεταλλεύσεων και της ζωικής παραγωγής την περίοδο 1992- 2001, η μεταβολή του αγροτικού πληθυσμού την περίοδο 1961-1991, καθώς και οι οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες στη Θεσσαλία. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι τις μεγαλύτερες εκτάσεις βοσκοτόπων έχει ο νομός Μαγνησίας και τη μικρότερη ο νομός Καρδίτσας. Οι περισσότεροι βοσκότοποι βρίσκονται στην ορεινή ζώνη και η αναλογία δημοτικών –κοινοτικών προς ιδιωτικούς είναι στη Θεσσαλία 1,63. Μετά το έτος 1960, η φυγή του πληθυσμού προς μεγάλα αστικά κέντρα του εσωτερικού και εξωτερικού είχε ως συνέπεια τη φθίνουσα πορεία αυτού, όπως και του αριθμού των κτηνοτροφικών εκμεταλλεύσεων. Η αύξηση της ανεργίας, ιδιαίτερα στους νομούς Λαρίσης και Μαγνησίας και οι νέες συνθήκες που διαμορφώνονται λόγω της παγκοσμιοποίησης καθιστούν επιτακτική την ορθή αξιοποίηση των λιβαδιών πεδινών, ημιορεινών και των ορεινών όλης της Θεσσαλίας.