Βουκολική τέχνη

Η βουκολική τέχνη είναι άμεσα συνυφασμένη με την κτηνοτροφία. Αποτελεί μία πολύ σημαντική πτυχή της ποιμενικής ζωής και συναντάται σε όλες τις εκφράσεις της, όπως οι παραδοσιακές φορεσιές των ποιμένων, η μουσική τους, τα υφαντά και τη λαϊκή τέχνη γενικότερα. Πατρίδα της βουκολικής τέχνης θεωρείται η αρχαία Αρκαδία, οι κάτοικοι της οποίας ζούσαν μία απλή ποιμενική ζωή απομονωμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο. Το παίξιμο του αυλού, συνήθεια που οι Αρκάδες απέκτησαν κατά τη διάρκεια της φύλαξης των κοπαδιών τους, ανακαλύφθηκε, σύμφωνα με τη μυθολογία, από τον ντόπιο θεό Πάνα, γιο του Ερμή και της Νύμφης Δριόπης. Η «Αρκαδία» έγινε σύμβολο ενός φανταστικού και παραδεισένιου τόπου και η βουκολική μουσική άρχισε να εμπνέει σημαντικούς ποιητές του αρχαίου κόσμου που οι στίχοι τους αναφέρονταν σε ποιμένες οι οποίοι αντάλλασσαν τραγούδια μέσα σε ένα γνήσιο φυσικό τοπίο. Τον 3ο αιώνα π.Χ., ο Έλληνας ποιητής Θεόκριτος δημιούργησε ένα νέο λογοτεχνικό είδος, τη βουκολική ποίηση, που αναφέρεται στις ερωτικές περιπέτειες των ποιμένων. Ο Βιργίλιος, ο μεγαλύτερος Ρωμαίος ποιητής, έγραψε τρεις αιώνες αργότερα τα «βουκολικά». Η βουκολική ποίηση του Θεόκριτου και του Βιργιλίου επηρέασε σε μεγάλο βαθμό τη νεότερη εποχή με πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα τον πίνακα του Γάλλου ζωγράφου Νικολά Πουσέν “Et in Arcadia Ego”.